Ik ging in de zomer van 2016 mee naar Cebu, en net aangekomen op het vliegveld bleek het al onvergetelijk. Er stond een welkomstcomité voor ons klaar, vol met Filipino’s die binnen de kortste keren onze vrienden werden. Dat warme welkom bleek tekenend voor de rest van ons bezoek.
We waren te gast. Dat begint al bij de overnachting: je slaapt in gastgezinnen, waardoor je zelfs de momenten dat je even vrij bent van het programma nog van alles zult leren over het land. Je gaat bijvoorbeeld eens mee naar de school van je gastbroer, waar iedere dag begint met een openingsceremonie waarbij de vlag word gehesen en het volkslied wordt gezongen. Of je gaat gezellig karaoke zingen met de familie! Als het woord ‘karaoke’ niet al overtuigend genoeg klinkt: rijst. Heel veel rijst!

We kwamen onder andere in het plaatselijke (erbarmelijke) ziekenhuis, de dumpsite ofwel vuilnisbelt en een weeshuis. Plekken waar je normaal gesproken nooit als toerist zou willen komen, maar waar we nu juist op uitnodiging kwamen om het met eigen ogen te zien. Één vande vele hoogtepunten van het programma was het huizenbouwen. Vier dagen hielpen we met het bouwen van een gemeenschapshuis op eenrelocation site. Uiteindelijk is dat niet heel lang, maar het voelt goed om (letterlijk) een steentje bij te kunnen dragen.
Het waren de langste drie weken van m’n leven – in positieve zin! Haast extatische zin zelfs. Je maakt zóveel mee, dat je gemakkelijk een jaar of wat zou kunnen teren op de herinneringen die je tijdens die drie weken maakt. En dan krijg je het tegenbezoek het jaar erop er nog bij cadeau. Dat is de ultieme reünie, waarbij je je daar gemaakte vrienden weer terugziet, maar dan tussen de bollenvelden.
Cebu is uniek. Een reis om nooit te vergeten.

We je net zo’n unieke ervaring als Job hierboven beschrijft? Kom dan naar de informatieavond van mycebu op 10 oktober 20:00 00 in basisschool ‘De Bikube’ Skagerrak 296 Hoofddorp.